چه رمزی بین مکه و کربلاست و چه رازی بین ذیحجه ومحرم مگر حج حسین ـ علیه السلام ـ

 چه حجی است که سعی آن در مکه و صفای آن در کربلاست مگر احرام حسین ـ علیه السلام ـ

 چه احرامی است که سفیدی اش باید به خون سرخ نقش ببندد چرا این خلیل الله به جای یک قربانی ,

هفتاد و دو اسماعیل به قربانگاه می برد ! چرا در کاروان حسین علیه السلام ـ و با این مرد بزرگ ,

 حاجی های کوچک حرکت می کنند !

 چرا حج حسین علیه السلام در محرم تمام می شود !

چون حج حسین ـ علیه السلام ـ زیارت خداست نه خانه خدا. استطاعت حج حسین علیه السلام ـ جان پاک است

 نه صرف داشتن مال پاک , زاد و توشه عشق می خواهد. شرط حج حسین علیه السلام ـ عدم وجود ترس

از خطر و ضرر بر جان و مال و آبرو نیست که شرطش خطر کردن و خون دادن است .سردادن و سر گرفتن است .

 جسم دادن و جان گرفتن است .
آری ; محرم , ذیحجه حسین علیه السلام است و کربلا میقات عمره ایثار ورسیدن به تمتع شیرین شهادت .

 حسین علیه السلام ـ بین کعبه و کربلا با خون سرخ خود خط زیبای عشق کشید و به اهل دل نشان داد

 که حج جسم آنجا وحج جان اینجاست و این حج سرخ است که دل را روشن تر از سفیدی احرام می کند.

حج حسین علیه السلام طهارت با وضوی خون و طواف توحید است و هر قدم او و کاروان او شبوطی شهودانگیز

 می باشد که با لبیک سرخ همراه است . حاجیان قافله قدوسی حسین ـ علیه السلام ـ چون امیر الحاج عاشق خود ,

سعی بین صفای سوختن و مروه معرفت و محبت می کنند تقصیر حج حسینی , دست و پا بخشیدن است و حاجیان

 این حج کربلایی به جای حلق سر , سر دادند و نمازشان را پشت مقام ابراهیم عرفان خواندند تا هر یک خلیل الله شوند.

استلام در حج حسینی بر حجرالاسود زمین و زندگی نیست که بر حجرالابیض بهشت و بندگی است کربلای حسین ـ علیه السلام ـ

خود عرفات عرفان است و مشعر شعور. محرم این حج تمام دنیا را بر خویش حرام کرده است . حاجیان این کاروان به جای « طواف النسا »

 , « طواف السما » نمودند. و هفتم تا دهم شبهای محرم برای آنان « سیمای تشریق » بود که ماه معرفت دوست به

 صورت کامل در آسمان دلشان درخشید آنها از منای منیت به درآمده وبه جای سنگ , شیطان و شیطان صفتان را رمی جمرات کردند

 و هر کدام خالصانه اسماعیل جسم را با دست ابراهیم روح به قربانگاه عشق بردند و این گونه از احرام جسم خارج شدند

 ودیدار جمال دوست بر آنان حلال شد.

آری ! حسین علیه السلام حجی نمود که به جای حاجی شدن , کعبه شد. کعبه ای که هنوز دلهای عاشق به شوق طواف

 او پر می گیرند و به جای هفت بار , همه عمر خود را برای طواف او در حرکتند که طواف حسین علیه السلام تمامی ندارد.

 چون راه عشق بی پایان است.